زمانی که شاه از ایالات متحده خواست تا راکتورهای هسته‌ای در اختیار ایران قرار دهد، هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه وقت آمریکا، تلاش کرد «حق وتوی» ایالات متحده بر سوخت هسته‌ای مصرف‌شده‌ی ایران را حفظ کند. او نگران بود که ایران، مانند هند یا پاکستان، از برنامه‌ی غیرنظامی خود برای انباشت مواد شکافت‌پذیر استفاده کند — موادی که در نهایت می‌توانند در ساخت سلاح هسته‌ای به کار روند. امروز ایران به چرخه‌ی سوخت هسته‌ای تسلط یافته و طبق برآوردهای مختلف، تنها چند هفته با تولید مقدار کافی اورانیوم غنی‌شده برای ساخت یک سلاح هسته‌ای فاصله دارد.
شاه از اینکه ایران باید به‌گونه‌ای متفاوت از دیگر امضاکنندگان معاهده‌ی منع گسترش تسلیحات هسته‌ای (NPT) در سال ۱۹۶۸ رفتار شود، خشمگین بود. حتی کیسینجر، با تمام مهارت‌های دیپلماتیکش، نتوانست شاه را قانع کند که محدودیت‌ها و نظارت‌های بیشتری بر برنامه‌ی هسته‌ای ایران بپذیرد. شاه بر حق ایران برای غنی‌سازی و بازفرآوری سوخت هسته‌ای خودش تأکید داشت و نمی‌خواست به کشورهای خارجی برای تأمین سوخت راکتورهایش متکی باشد./انتخاب
