🔸روزنامه اطلاعات نوشت: در نقطه صفر مرزی دوغارون، ساعت ۹صبح تا ۲بعدازظهر، زمانی است که مهاجران افغان با نگاه‌هایی متزلزل و دل‌هایی پر از بیم و امید، به کشورشان بازمی‌گردند. این وداع دشوار، حکایت از سال‌ها زندگی، تعلق خاطر عمیق و ناگزیری بازگشت به سرزمینی دارد که برای بسیاری از آنان، غریبه است.
🔸در میان هیاهوی رفتن، چشم‌ها به افق دوخته شده است و چهره‌ها، حکایت از اضطراب و نگرانی دارد. بسیاری از این مهاجران، ۱۵تا ۲۰سال از عمر خود را در ایران گذرانده‌اند و اکنون، بازگشت به افغانستان برایشان به منزله یک آزمون دشوار است.
🔸سمیه، دختر افغان یکی از هزاران نفری است که با اکراه و ناامیدی آماده بازگشت به کشورش می‌شود. او با چشمانی اشکبار، بارها زمزمه می‌کند: درسم تمام نشده است، هنوز کلاس هشتم هستم. کاش می‌شد که در ایران بمانم. من نمی‌دانم چه چیزی در افغانستان برسرم می‌آید. تا به حال کشورم را ندیده‌ام.
🔸 این جملات کوتاه، خلاصه دردی است که در این روزهای سخت، بر دل بسیاری از مهاجران افغانستانی سنگینی می‌کند. این وداع، نه فقط از ایران، بلکه از امیدها و آرزوهایی است که سال‌ها در این سرزمین ریشه دوانده بود.
🔹با این حال، در میان این نگرانی‌ها و امیدها، نظرات متفاوتی هم وجود دارد. محبوبه، بانوی افغانستانی و دانشجوی جامعه‌المصطفی که همراه با خانواده‌اش در حال بازگشت به وطن است، این دیدگاه را بر اساس سیاه نمایی‌های رسانه‌ای از حکومت افغانستان می‌داند. او معتقد است: سمیه کشورش را ندیده و قضاوتش بر اساس اطلاعات نادرست است.
🔹محبوبه با اشاره به فعال بودن مدارس خصوصی، غیرانتفاعی و آموزشگاه‌ها، می‌افزاید که مدارس دینی هم پذیرای دختران هستند. او در ادامه توضیح می‌دهد که سمیه و دیگر دختران، اگر در مدارس دولتی پذیرش نشوند، از تحصیل هم محروم نخواهند بود./ روزنامه اطلاعات
https://www.jamaran.news/fa/tiny/news-1674781
🏴🇮🇷 @jamarannews
