متن توییت حسین قتیب در شبکه ایکس:
🔸یکی از فرضیات جدی، فرسایش شدید منابع سامانه‌های دفاع موشکی اسراییل است. آیا این حدسها درست است؟ با توجه به محرمانگی و سانسور شدید، غیر ممکن است که آمار رسمی پیدا کرد اما بنا بر گزارشهای مطبوعاتی و تحلیلهای منتشر شده می‌توان به تعداد تخمینی موشکهای رهگیر شلیک شده پی برد.
برای درک صحیح از موقعیت اسراییل در پذیرش آتش بس باید به دو سوال جواب داد. نخست، انبار موشکهای رهگیر اسرائیل تا چه اندازه پر بود و دوم، این کشور تا چه مدت می‌توانست نرخ‌های بالای رهگیری را در برابر حملات تلافی‌جویانۀ ایران حفظ کند؟ گرچه آتش‌بسِ آغازشده ممکن است فوریت پاسخ این سؤال‌ها را کم‌رنگ کرده باشد، ولی در بلندمدت—به‌ویژه اگر آتش‌بس بشکند—همچنان مهم‌اند.
🔸یکی از اولین گزارشها (که باید توسط منابع دیگر هم تایید شود) توسط سام لیر با تجزیه‌وتحلیل ویدئوهای حملات موشکی ایران ، مصرف رهگیرها را این گونه تخمین زده است: در جریان این دوازده روز دست‌کم ۳۴ موشک پیکان-۳ (Arrow-3)، حدود ۹ موشک پیکان-۲ (Arrow-2) و ۳۹ موشک تاد (THAAD) شلیک شده است.
دفاع ضد موشکی اسراییل ز موشکهای دو‌مرحله‌ایِ خارج‌جوّیِ پیکان-۳ در کنار موشکهای یک‌مرحله‌ایِ پیکان-۲ و «استانر» درون جو استفاده می‌کند.
🔸به‌علاوه، ایالات متحده نیز در رهگیری حملات ایران به اسرائیل کمک کرده است. گزارشها حاکی است نیروی دریایی آمریکا موشکهای SM-3 شلیک کرده و بقایای آنها پیدا شده؛ همچنین، یک آتشبار تاد ارتش آمریکا پس از حملۀ اکتبر ۲۰۲۴ در اسرائیل مستقر شد.
روزنامۀ «وال استریت ژورنال» در ۲۰ ژوئن گزارش داد که اسرائیل با کمبود رهگیر روبه‌رو شده است؛ خبری که ارتش اسرائیل تکذیب کرد. اما داده‌های ویديویی این ادعا را تایید می‌کند.
بنا بر تحلیل سایت Arms Control Wonk ،
۳۹ تاد تقریباً معادل کل ظرفیت ۶ پرتابگر بدون بارگذاری دوباره (۴۸ موشک) است؛ بنابراین این سامانه احتمالاً نزدیک به اتمام ذخیرۀ خود بوده است. با وجود تصاویر ماهواره‌ای که نشان می‌دهد ممکن است موشک یدکی در محل وجود داشته باشد، با توجه به حملات ثبت‌نشده در ویدئوها چنین ارزیابی منطقی است. به همین سیاق، ۳۴ پیکان-۳ رقم بالایی است—نزدیک دو برابر مصرف وعده صادق ۲. اطلاعات کمی از عمق انبار پیکان-۳ اسرائیل در دست است، ولی حضور تاد در اسرائیل نشان می‌دهد احتمالاً بسیار پر هم نیست. بنا بر این داده‌ها و گزارش وال استریت ژورنال، احتمالاً هم اسرائیل و هم آتشبار تادِ آمریکا با کمبود رهگیر دست‌به‌گریبان‌اند.
🔸طبق بودجهٔ سال مالی ۲۰۲۵ «آژانس دفاع موشکی» ایالات متحده، هر موشک تاد حدود ۱۲٫۷ میلیون دلار هزینه دارد؛ حداقلِ ۳۹ موشک تاد بیش از ۴۹۵ میلیون دلار خرج داشته است. این بودجه تأمین تنها ۳۲ موشک تاد را برای سال مالی ۲۰۲۶ پیش‌بینی کرده—یعنی بیش از تولید یک‌سال در دوازده روز شلیک شد (در ۲۰۲۵ فقط ۱۲ موشک تولید می‌شود). برآورد هزینۀ پیکان-۳ دشوارتر است؛ رقم ۴ میلیون دلاریِ رایج احتمالا دقیق نیست، ولی ۳۴ موشک پیکان-۳ دست‌کم بیش از ۱۰۰ میلیون دلار هزینه داشته‌اند. مجموعاً می‌توان گفت بیش از یک میلیارد دلار موشک رهگیر در این دوازده روز مصرف شده است.
🔸از ۱۳ ژوئن تا اعلام آتش‌بس در ۲۳ ژوئن، مسابقه‌ای جریان داشت: اسرائیل می‌کوشید موشک‌ها و پرتابگرهای ایران را پیش از آن‌که ایران به‌قدر کافی آتشبار بسازد تا انبار رهگیرهای اسرائیل خالی شود، نابود کند. برآوردها پیش از جنگ، ذخیرۀ موشکهای بالستیک ایران را حدود ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ فروند می‌دانست؛ اگر این موشک‌ها نابود نمی‌شدند، ایران نهایتاً می‌توانست رهگیرهای اسرائیل را تهی کند.
با کاهش ذخیره موشکهای رهگیر اسراییل می بایست از آنها فقط برای اهداف حساس استفاده می‌کرد که تلفات و خسارات اسراییل را بالا می برد. چیزی که واقعا نتانیاهو را واداشت که آتش بس را بپذیرد.
🔸به نظر می رسد اگر این آمار را حدودی درست بدانیم و اگر حملات ایران با میانگین ۱۰–۱۵ موشک بالستیک در شب ادامه می‌یافت، تا پایان هفتهٔ سوم سامانهٔ دفاع موشکی احتمالا مجبور به «اولویت‌بندی اهداف» یا پذیرش نفوذ موشک‌ها می‌شد. کاهش نرخ رهگیری به‌معنای افزایش تلفات و خسارت در جبههٔ داخلی و فشار سیاسی-نظامی بیشتر بر تل‌آویو بود. البته ایجاد خسارت در جبهه ایران و تهدید زیرساختها چیزی بود که رفتار ایران را برای پذیرش آتش بس توضیح می‌دهد.
به نظر می رسد ایران تنها با بخشی از ذخایر ۲٬۰۰۰–۳٬۰۰۰ فروندی‌اش می‌توانست اسرائیل را به آستانۀ تهی‌شدن رهگیرها برساند.
