وقتی گمان می‌کردیم شاید زمان آن رسیده باشد که هالیوود از روایت‌ تکراری قصه‌هایی که همیشه با یک دختر یا پسر جوان، زیبا و اغلب ثروتمند آغاز می‌شود و با عشقی نافرجام و مرگ یکی از معشوق‌ها پایان می‌یابد، دست بردارد نتفلیکس هم پا به میدان گذاشت و نسخه‌های اختصاصی خودش را ساخت. نتیجه، همان داستان آشنا با قاب‌بندی تازه بود؛ عشقی غم‌انگیز، چهره‌هایی بی‌نقص و پایانی که تماشاگر از همان دقایق ابتدایی می‌تواند حدس بزند.

نمونه تازه این رویکرد، فیلم «سال آکسفورد من» (My Oxford Year) است؛ کمدی رمانتیکی به کارگردانی ایان موریس و نویسندگی آلیسون برنت و ملیسا آزبورن که با الهام از فرمول «معشوق در حال مرگ» ساخته شده است. فیلم نه‌تنها به دلیل داستان کلیشه‌ای، بلکه به خاطر بازی نه‌چندان قوی بازیگران هم نتوانست رضایت منتقدان را جلب کند. این در حالی است که در گذشته، آثاری شاخص با همین مضمون ساخته شده‌اند که برای سال‌ها و حتی دهه‌ها در حافظه دوستداران سینما ماندگار مانده‌اند. فیلم‌هایی مانند «داستان عشق» و «نوامبر شیرین» همچنان اشک مخاطبان نازک‌دل را جاری می‌کند.

@IndyPersian