🖊 عباس سمیع زاده
🔸سال ۱۳۵۰ وقتی که حکومت بعث عراق به ریاست احمدحسن البکر به بهانه مناقشه جزایر سه‌گانه ایرانی و فشار بر حکومت محمدرضا شاه که در حال تدارک جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی بود، بیش از ۶۰ هزار نفر از ایرانیان مقیم عتبات را با عدم تمدید اقامت ایشان از عراق اخراج کرد، امام خمینی که خود در تبعید به سر می برد و به دلیل مواضع ضد حکومت وقت ایران مورد احترام حکومت عراق بود، از تصمیم این حکومت مبنی بر اخراج ایرانیان عصبانی شده و اعلام کرده بود حتی برای اخراج یهودیان از عراق ۶ ماه وقت داده شد، حال چگونه است که با ایرانیان چنین برخورد می‌شود؟
🔸وی سال ها قبل نیز به حکومت عراق گفته بود مخالفتش با حکومت شاه از جنس مخالفت رژیم عراق با حکومت وقت ایران نیست، و بنابراین همکاری بین این دو مخالف حکومت ایران نیز معنایی ندارد و هریک باید راه خود را جداگانه بروند.
🔸در حالی که سخن گفتن از وجوه مختلف شخصیت تکامل یافته امام خمینی این روزها کار سختی شده است، اما باید دانست که اعتبار یک‌شبه ساخته نمی‌شود و (اگرچه ممکن است آسان از دست برود)، ولی آسان به دست نمی‌آید.
🔸موضع آن سالهای ایشان در ذهن و ضمیر بسیاری از «معاودین»(شهرت ایرانیانی که از عراق بیرون شده بودند) و دیگر ایرانیان نقش بست و بعدها حجت ایشان برای حمایت از وی شد؛ چرا که او با اعتراض به اخراج هموطنانش موقعیت خود را در عراق به خطر انداخته بود؛ آن هم در زمانی که هم ایشان و هم حکومت بعث، مخالفان مشترک حکومت شاه بودند.
🔸کمی بعد و به دنبال معاهده الجزایر و بهبود نسبی روابط ایران و عراق نیز، که شاه از حمایت کردهای عراق دست کشید و عراق امام را برای نرم کردن مواضعش تحت فشار قرار داد، پاسخ ایشان روشن بود: سکوت نمی‌کند، اما لازم باشد از عراق می‌رود./ جماران
https://www.jamaran.news/fa/tiny/news-1674599
🏴🇮🇷 @jamarannews
